«Մոյ­րա­նե­րի նո­թա­տետ­րից» գիր­քը Անուշ Աս­լի­բեկ­յա­նի երկ­րորդ ժո­ղո­վա­ծուն է, որ­տեղ ընդգրկ­ված են տասն­մեկ պատմ­վածք և մեկ վի­պակ: Ինչ­պես նա­խորդ` «Բա­րի գա­լուստ իմ հե­քի­աթ», այն­պես էլ այս ժո­ղո­վա­ծու­ում հե­ղի­նակն առա­ջադ­րում է իր ու­րույն գե­ղա­գի­տու­թյու­նը: Իրա­կան և երևակա­յա­կան խա­ղե­րի օգ­նու­թյամբ ներ­կա­յաց­նում  է եր­բեմն ան­հա­վա­նա­կան, բայց և իրա­կան պատ­մու­թյուն­ներ ու ճա­կա­տագ­րեր: Նա ցայ­տուն ընդգ­ծում­նե­րով ար­տա­հայ­տում է տվ­յալ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նի շունչն ու ոգին, բար­քերն ու սո­վո­րույթ­նե­րը, բա­ցա­հայ­տում մարդ­կա­յին տա­րաբ­նույթ փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­ներ` հա­ճախ բարդ և հա­կա­սա­կան: Պատ­մու­թյուն­ներն, իբրև թե ճա­կա­տագ­րի երեք աստ­վա­ծու­հի­նե­րի` մոյ­րա­նե­րի նո­թա­տետ­րից են, ով­քեր հենց իրենք էլ մա­նել, հյու­սել ու հան­կարծ կտ­րել են տվ­յալ հե­րո­սի ճա­կա­տագ­րի թե­լը: